Niet-overdraagbare ziekten zijn wereldwijd de belangrijkste doodsoorzaak, vooral in lage- en middeninkomenslanden. Ongeveer 60% van de sterfte in Zuidoost-Azië wordt door deze ziekten veroorzaakt. Die sterfte zal naar verwachting toenemen door verstedelijking, globalisering en veranderingen in leefstijl. Diabetes en hoge bloeddruk, met name onder ouderen, vormen daarnaast uitdagingen voor de toegankelijkheid en beschikbaarheid van gezondheidszorg.
Voor dit proefschrift richtte Zinzi Pardoel zich op het vermogen van community programma’s om niet-overdraagbare ziekten aan te pakken, met name in Zuidoost-Azië. Hiervoor onderzocht ze het ontwerp en de aanpassing van programma’s. Vervolgens evalueerde ze de toepassing en het effect ervan op het gebied van voorkomen en behandelen van niet-overdraagbare ziekten.
In haar proefschrift laat Zinzi zien welke onderdelen van effectieve community programma’s essentieel zijn. Hieronder vallen de bijdrage van community gezondheidswerkers, familieondersteuning, lokale stakeholders, samenwerking tussen eerstelijnsgezondheidszorg en uitgebreide community programma’s met meerdere doelen, in combinatie met cultuur-gevoelige aanpassing.
Zinzi’s project leverde een handleiding op voor contextuele aanpassing van community programma’s. Daarnaast laat ze met dit onderzoek het belang van succesvolle implementatie van community programma’s zien. Ook laat ze zien hoe belangrijk op maat gemaakt onderwijs is voor personen die het meest kwetsbaar zijn voor niet-overdraagbare ziekten en gezondheidsongelijkheid.
Met deze bevindingen laat Zinzi zien dat duurzaam gezondheidsbeleid in lage- en middeninkomenslanden voldoende financiering vereist. Ook laat ze het belang van samenwerking met primaire gezondheidszorg, culturele geschiktheid, regelmatige training voor community gezondheidsvrijwilligers zien. Zinzi’s bevindingen suggereren verder om culturele aanpassing, betrokkenheid van belanghebbenden en succesvolle implementatiemodellen te onderzoeken.
Met deze inzichten kan men community programma’s doeltreffender maken op het gebied van voorkomen en behandelen van niet-overdraagbare ziekten, zowel in Zuidoost-Azië als wereldwijd. Dat biedt vooral voordelen voor kwetsbare bevolkingsgroepen en een verbeterde volksgezondheid.
Lees Zinzi's volledige proefschrift hier: The contribution of community-based programmes to health
Zinzi’s supervisors: Maarten Postma, Robert Lensink, Menno Reijneveld, Jeanet Landsman-Dijkstra
---
This week, we have two Promotion stories for the price of one. On March 27, 2024, it was also time for Zinzi Pardoel to defend her thesis titled "The contribution of community-based programmes to health" and receive her doctoral degree. Well done, Zinzi, congratulations!
Non-communicable diseases are the leading cause of death globally, especially in low- and middle-income countries. Approximately 60% of mortality in Southeast Asia is attributed to these diseases, a figure expected to rise due to urbanization, globalization, and lifestyle changes. Additionally, diabetes and hypertension, particularly among the elderly, pose challenges to healthcare accessibility and availability.
For this thesis, Zinzi Pardoel focused on the ability of community programmes to address non-communicable diseases, particularly in Southeast Asia. She examined the design and adaptation of programmes and evaluated their application and impact on preventing and treating non-communicable diseases.
In her thesis, Zinzi identifies the essential components of effective community programmes, including the contribution of community health workers, family support, local stakeholders, collaboration between primary healthcare and comprehensive community programmes, and culturally sensitive adaptation.
Zinzi’s project resulted in a guide for contextual adaptation of interventions and highlighted the importance of successful implementation and tailored education for those most vulnerable to non-communicable diseases and health inequalities.
These findings demonstrate that sustainable health policy in low- and middle-income countries requires adequate funding, collaboration with health facilities, cultural suitability, and regular training for community health volunteers. Zinzi’s findings further suggest assessing cultural adaptation, stakeholder engagement, and successful implementation models.
These insights can enhance the effectiveness of community programmes in preventing and treating non-communicable diseases, benefiting vulnerable populations and improving public health, both in Southeast Asia and globally.
Read Zinzi's full thesis here: The contribution of community-based programmes to health
Zinzi’s supervisors: Maarten Postma, Robert Lensink, Menno Reijneveld, Jeanet Landsman-Dijkstra
